Duchowość

Rozmyślania-rekolekcje osnute wokół tekstów psalmów: o pragnieniu Boga, tęsknocie za dziecięcą radością i świętością, o subtelnej obecności Największej Miłości, o bezsensownym życiu w duszącym kombinezonie, o stuprocentowym wywabianiu plam grzechowych, o byciu chrześcijaninem z klasą.

Szukając jakiegoś tematu wiodącego do rozważania o dojrzałym chrześcijaństwie i dojrzałym człowieczeństwie wpadłem na pomysł, by zrobić rachunek sumienia z dojrzałości naszego chrześcijaństwa, za punkt odniesienia biorąc Kazanie na górze.

Prowadząc człowieka przez jego ziemskie życie do wieczności w swoich ramionach, Bóg stosuje różne strategie i metody wychowawcze. Autor zgłębia w książce dwie z nich - ZATRZYMANIE i ZGODĘ Boga NA ludzką TENDENCJĘ DO PORUSZANIA SIĘ PO ŁUKU.

Oczywistością jest fakt, że każdemu z nas umarł ktoś bliski. Wiele takich śmierci jeszcze przed nami - zanim sami nie zostawimy wszystkiego (i wszystkich), by przejść tę ostateczną granicę. Książka o przeżywaniu odejścia najbliższych sercu osób tak owocnie, by owo najsmutniejsze spośród ludzkich zdarzeń stało się początkiem czegoś dobrego.

Kolorowanka dla młodzieży i dorosłych wprowadzająca w zachwycający świat ikon. Kolorowanka do modlitwy i kontemplacji!!!

W sposób bezpośreni, bez zacierana prawdy, autor mówi o powołaniu, za które każdy z nas odpowiada; o przyjęciu siebie i swojego życia jako dar.

W swojej pracy – klarownej, dobrze wyważonej pod względem proporcji zawartych w niej refleksji teoretycznych i praktyki analitycznej – Autorka prezentuje, na interesująco dobranych przykładach z literatury współczesnej, rozmaite kompozycje poetyckie, dające się opisywać z użyciem kategorii bluźnierstwa.

Ojciec Kazimierz Tyberski znalazł się za kratami razem z mordercami, gangsterami, oszustami, złodziejami i gwałcicielami. O skazanych mówi z prostotą i szczerością: „ludzie”, „panowie”, „goście”, bo, jak sam powiedział: „Nie ma ludzi straconych – jest grzech i jest łaska Boża”.

To książka o wrażliwości serca i zdolności działania w obliczu cudzej krzywdy, biedy i cierpienia. Autor zachęca do pochylenia się ze współczuciem nad sobą, nad tym, co rodzi w nas, często głęboko skrywany, smutek i lęk i zaprasza do otwarcia się na miłość naszego Boga, który jest Bogiem tęskniącym za człowiekiem i współczującym, szczególnie w osobie Jezusa.

Ludzie modlitwy, ludzie poszukujący i ci, którzy odnaleźli drogę życia dzielą się przemyśleniami nad kształtowaniem sumienia i dają świadectwo, w jaki sposób przygotowują się do pojednania z Bogiem. Rozważania oparte m. in. na 10 przykazaniach, na wyznaniu "Zgrzeszyłem myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem…", na Hymnie o miłości z Listu do Koryntian oraz na ewangelicznych błogosławieństwach.

Autor zaprasza nas do wędrówki ku szczęściu nieunikającemu cierpienia, wybierania codziennie Boga, a odrzucania demona. Zapewnia, że Bóg zawsze dotrzymuje obietnicy swojej obecności.

Ojciec Augustyn zaprasza do „Przetrwania” 365 dni w obecności Tego, Który Jest i który kocha nas miłością przedwieczną i nieskończoną.

Ta książka jest o bliskości. Głosząc rekolekcje i kazania, bardzo często poruszam ten temat. Czemu? Chyba dlatego, że mnie zawsze bliskości brakowało. Zwłaszcza w domu.

"Rodzicielstwo to piękne powołanie. Jeśli je wypełnicie, będziecie mogli przy końcu życia powiedzieć, że wasze życie było spełnione. I tego każdemu z was życzę" - ORZECH

Jesteśmy powołani do miłosierdzia. A miłosierdzie jest sztuką. I Jezus, nauczając, mówił przede wszystkim o czymś takim.

Dzięki tej książce możemy wyruszyć na duchową pielgrzymkę wraz ze świętymi, wsłuchując się w Słowo Boże i rozważania autora.

O. Augustyn zaprasza nas do przeżycia ostatnich rekolekcji, jakie sam Jezus wygłosił uczniom swoim życiem – poprzez wydarzenia paschalne: od Ostatniej Wieczerzy, poprzez mękę i śmierć na Krzyżu do Zmartwychwstania.

Kiedy w świątyni lub patrząc na obraz doświadczany uczucia, że nie rozumiemy ich symboliki warto zajrzeć do kolorowanki...

W wyznaniu Bóg daje nam łaskę uwolnienia od lęków oraz zwycięstwo nad śmiercią, którą jest grzech. Wszyscy dobrze wiemy, że dzieje się to w sakramencie pojednania - można go nawet nazwać przedłużeniem chrztu, gdyż jest udziałem w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. Chcąc pokonać śmierć, trzeba ją uśmiercić - uczestniczyć w tym, co uczynił Chrystus. Wyznając grzechy uśmiercamy śmierć w samym jej zarodku...